شب تر

یک دسته از آدم جالبا اینایی هستن که یه کاری می کنن و بعد اونو یه طوری جلوه میدن که تو فکر می کنی وای ی ی چه خبره ه ه

مثلا صحبت فیلم میشه، یکی از همینا میگه من و شوهرم فقط فیلمای سیاه سفید می بینیم

بعد کل جمع احتمالا پیش خودشون فکر می کنن چه جالب، سیاه سفید
بعد خب من طبق معمول ِ فضولی می پرسم، مثل چی ؟

بعد میگه مثل فیلمای قبل از انقلاب

یعنی منظورش دقیقا فیلم های ایرونی قبل از انقلاب ِ، بعدشم چند تا مثال خیلی خوشگل می زنه که من تو دلم فقط می گم ، هیح هیح هیح، به این حالت :دی

من اصلا کاری به سلیقۀ این آدما ندارم، ولی نوع جلوه دادنش واسم مهمه و نوع واژه هایی که اینا استفاده می کنن

.

این موضوع مال دو روز پیشه

یکی از بچه ها سر کلاس گفت من کلکسیونر فیلم اَم

منم با یه لحن خیلی خوشحال گفتم جدی ی ی ی؟ چه جالب، چه جور فیلمایی مثلا ؟

بعدش گفت : البته تازه شروع کردم

منم گفتم مثلا چند تا فیلم داری الان

گفت : چهار پنج تا

.

یعنی من واقعا حسرت می خورم به اینا به جان خودم، مثلا یه خانم نود کیلویی رو که میبینم تو خیابون از این مانتو های چسبون پوشیده و همه گوشتاش از همه جاش آویزونه، واقعا واقعا به اعتماد به نفسش حسودیم میشه

یاد خودم میفتم که بعد از کنکور فوق لیسانس، بعلت 365 روز خونه نشینی، 13 کیلو اضافه وزن پیدا کرده بودم و نصف تابستون ِ بعد از کنکور و از خونه بیرون نرفتم به خاطر اینکه خجالت می کشیدم که چاقم

باید واسه مغز خودم دوباره ویندوز بریزم

.